Het deert me. Het doet me wat. Het leed. Het beest in de mens. Het dier. Deer in het Twents. Hert in het Engels. Mien hert. Mijn hart. Deer. Want wat weet, wat deert.
Een cabaretvoorstelling over alles wat me dierbaar is, mien deerne. Mijn kind. Over alles op twee of vier pootjes. Uit een ei of met een bril. Het deer. Het menselijk bestaan. Het deert me. Ik trek het me aan. En hoe het goed komt.
tekst en spel: Nathalie Baartman
techniek en lichtplan: Ramon Keuben
regieadvies: Jessica Borst
Over Deer schreef:
Scènes****: ‘Met heel veel humor, heel veel zelfspot, een paar onverwachte fysieke uitspattingen en zelfs met heel veel spanning…een simpele, maar oh zo belangrijke, indringende boodschap aan de politiek en de medemens.’
de Volkskrant: ‘Volstrekt eigenzinnige cabaretier…een onaangepast personage belandt in bizarre taferelen. Baartman acteert dit allemaal sterk, en diverse stukken werken komisch.’
Theaterkrant: ‘Baartman floreert in haar beeldspraak, haar imitaties en haar bijna absurdistische herhaling. Ze krijgt de zaal steeds harder aan het lachen. Haar afsluitende protestlied is prachtig.’
Trouw: ‘Ontzettend leuk materiaal. Baartman kan geweldig tieren... gloedvolle, vrolijke jodeldemonstraties.’
Theaterparadijs: ‘Baartman is écht grappig, gaat slim om met actualiteit en heeft een gave om verhalen te vertellen.’
NRC: ‘Expressieve stijl…Baartman fantaseert grappig…Mooi is het slotlied.’